Aandachtsfunctionaris nEderland

Hier deel ik mijn verhaal. Een verhaal van jarenlang overleven in stilte, in angst. Een verhaal dat ik vandaag vertel, omdat ik weet dat er kracht zit in woorden, en omdat ik hoop dat het een ander helpt om ook uit de schaduw te stappen.

Ik ben jarenlang thuis in de keuken bedreigd met een mes. Zijn stem galmde door het huis, zijn ogen donker van woede, zijn handen die mijn buik raakten, keer op keer. Ik stond daar, met het mes op mijn huid gericht, verstijfd, verdoofd, en dacht dat het normaal was. Dat ik dit moest verdragen. Mijn familie zei dat het zo hoorde. Vanuit onze cultuur was het mijn plicht om stil te blijven, te gehoorzamen, te verdragen. "Dit is nu eenmaal je lot," zeiden ze. "Je moet het accepteren."

Mijn collega's zagen mijn lege blik en mijn stilzwijgen. Zij vonden het niet normaal toen ik vertelde wat ik meemaakte thuis in mijn huwelijk. Zij fluisterden dat ik hulp mocht zoeken, dat ik het niet hoefde te accepteren. Toch duurde het jaren voordat ik het zelf besefte. Jaren waarin ik mezelf kwijtraakte, niet meer wist wie ik was, waarin mijn eigenwaarde wegsmolt tot niets.

Pas na vijf jaar coaching, vijf jaar waarin ik leerde wat gezonde relaties zijn, waarin ik mijn zelfbeeld stukje bij beetje weer opbouwde, kon ik zeggen: dit is mishandeling. Dit had nooit mogen gebeuren. En ik ben het waard om vrij te zijn, om gelukkig te zijn.

Vandaag voel ik me sterker dan ooit. Ik voel mijn kracht, mijn stem, mijn dromen. Ik heb weer zin in het leven, zin in de toekomst. Ik weet dat ik niet meer terugval in angst, omdat ik nu weet wie ik ben en wat ik verdien.

Mijn verhaal is niet uniek. Velen van ons dragen soortgelijke littekens, vaak onzichtbaar voor de buitenwereld. Maar hier bij SPEAK LIFE Empowerment mogen we spreken. Hier mag je huilen, hier mag je lachen, hier mag je helen.

Laat je bemoedigen, raken en inspireren. Want herstel is wél mogelijk. Jij hoeft het niet alleen te doen.

Samira

Ik heb vijftien jaar van mijn jeugd in angst geleefd. In een huis waar ik nooit mocht tegenspreken. Waar ik werd gekrabbeld in mijn gezicht, aan mijn haren werd getrokken, geschopt en geslagen. Altijd op eieren lopen, altijd pleasen, want als ik dat niet deed, dan was ik de klos. Mishandeling was de norm, want 'wat zouden de buren wel niet denken', en 'dat hoort nu eenmaal zo in onze cultuur', zeiden ze.

Ik moest het huishouden runnen alsof ik de moeder was. Koken, schoonmaken, zorgen, maar niemand zorgde voor mij. Ik was een kind, maar kreeg nooit de kans om kind te zijn.

De pijn, de angst door hun schaamtecultuur, dat alles heeft me diep geraakt. Maar vandaag weet ik: het was niet mijn schuld. Ik mag bestaan. Ik hoef niet te pleasen om liefde te verdienen. Ik ben niet de redder van anderen, ik ben er voor mezelf, met liefde en kracht.

Ik heb geleerd te reflecteren, mijn stem te gebruiken, en mijn leven te leiden zoals ík dat wil, los van cultuur, los van traditie.

Ik ben hier. En ik mag zijn wie ik ben.

Nora

Ik kom uit een cultuur waar gezegd wordt dat incest niet bestaat. Waar zulke dingen zogenaamd niet voorkomen. Maar de waarheid is dat ik jarenlang ben verkracht, door mijn eigen vader en broer. Ik heb zeven broers. Een paar van hen zijn imam die me wilden terug trekken in hun tradtie en cultuur.

Ze kwamen zelfs uit Marokko om me terug te halen, om me te dwingen weer te worden wie zij wilden dat ik was. Ik werd gelokt, vastgezet, zeven dagen lang, en ik kreeg de koran in mijn handen geduwd: “Bekeer je weer,” zeiden ze. Maar ik voelde: dit is niet mijn weg.

Ik heb me al jaren geleden bekeerd tot het christelijk geloof. Ik heb op straat geleefd, helemaal alleen, in verwarring, in pijn. Want wie gelooft nu dat je jaren lang verkracht wordt door je eigen vader en broer?

Ik weet dat ook mijn familie beschadigd is, dat zij ook worstelen met hun trauma, hun overtuigingen, hun angsten. Maar ik ben niet meer van hen. Ik heb mijn familie losgelaten, met liefde, en ik ben verder gegaan.

Ik weet dat ik vrij ben. Ik mag bestaan, ik mag kiezen, ik mag leven in liefde en vrede. Ik ben er nog, ik ben nog niet helemaal geheeld, maar ik leef. Ik ben vrij van controle, angst en schaamte.

Karima

Ik woonde samen met mijn vriend en langzaam begon ik te merken dat hij steeds narcistischer werd. Eerst waren het kleine dingen, maar het werd steeds erger. Hij begon me fysiek te mishandelen, me te wurgen. Het gebeurde meerdere keren, en uiteindelijk kwam de politie erbij.

Ik was overstuur, in paniek, maar hij bleef kalm, koel, charmant zelfs. En de wijkagent geloofde hem. Niet mij.

Ik weet nu dat dit vaker gebeurt. Wijkagenten krijgen nauwelijks training over narcisme, gaslighting en projectie. Ze leren vooral om te kijken naar wie rustig is, wie geloofwaardig overkomt op het eerste gezicht. Maar narcisten zijn meesters in manipulatie, ze draaien de rollen om, doen alsof zíj het slachtoffer zijn, en de echte slachtoffers staan er radeloos naast.

Ik werd jarenlang geestelijk mishandeld. Gaslighting, projectie, ik werd gekleineerd, beschuldigd van alles wat hij zelf deed. Maar de politie zag dat niet. Ze zagen alleen een overstuurde vrouw en een kalme man.

Ik weet nu dat het niet aan mij lag. Ik weet nu hoe narcisme werkt, hoe gaslighting je breekt van binnen. En ik weet dat ik het waard ben om beschermd te worden.

Ik blijf leren, ik blijf groeien, en ik vertel mijn verhaal zodat anderen herkennen: je bent niet gek. Je bent niet de schuldige. Jij mag vrij zijn.

Mariska

Ik zat jarenlang vast in een systeem waarin je meer moest buigen voor de pastoors dan voor God zelf. Het klopte niet, maar toch werd ik gedwongen om te gaan, om mee te draaien, om te gehoorzamen. Ze noemden me rebels, koppig, zelfs beperkt, zogenaamd omdat ik niet begreep hoe het hoorde. Maar ik wist diep vanbinnen: dit is niet de weg van liefde.

Ik geloof in vrijheid, in ware liefde, in een God die niet dwingt, maar uitnodigt.

Jarenlang probeerden ze me klein te maken, te manipuleren, te zeggen dat ik niks begreep. Maar ik weet wie ik ben. Ik weet dat ik geliefd ben, dat ik waardevol ben, en dat ik niet hoef te pleasen om goed genoeg te zijn.

Ik heb mijn ouders lief, maar ik laat hun systeem los. Ik laat het kerkelijke systeem waar zij werken los dat hen in hun greep houdt tot vandaag de dag.

Ik ben geslagen en gewurgd door mijn vader, en zelfs toen ik met foto’s van blauwe plekken naar de politie ging, koos de politie de kant van het systeem. Want wie ben ik? Een jonge vrouw tegenover gezag, status, autoriteit.

Toch heb ik het los kunnen laten. Ik weet dat er veel vrouwen zoals ik zijn, vrouwen die vastzitten in manipulatieve systemen, vrouwen die niet gezien worden. Maar ik weet ook: als we durven te spreken, als we zichtbaar worden, dan komt er verandering.

Ze probeerden me in hun systeem te dwingen. Een systeem van controle, van manipulatie, van gehoorzaamheid. Maar daardoor kon ik me niet verder ontwikkelen. Ze wilden me klein houden, me in een uitkering plaatsen, alsof dat het enige was wat voor mij mogelijk was.

Maar dat weiger ik. Ik wil geen uitkering. Ik wil dromen, ik wil groeien, ik wil mijn eigen bedrijf starten en mijn eigen leven leiden.

Dat is mijn keuze: ik kies voor vrijheid. Ik kies voor liefde. Ik kies voor waarheid.

Ik laat het systeem los, en ik kies mijn weg met God.

Daisy